Oleksandr Drambaiev tracht oorlog in Oekraïne te vergeten bij Zulte Waregem: “Je gaat er mee slapen”
Zowat dertig jaar na Vital Borkelmans loopt er opnieuw een “brommerke” langs de linkerflank in het Regenboogstadion rond. Toen was dat bij SV Waregem, nu bij Zulte Waregem. Oleksandr Drambaiev kijkt niet op een kilometertje meer of minder, maar de 21-jarige Oekraïner is niet enkel een loopwonder. Dat bewees hij vorige vrijdag in Jan Breydel, waar hij het doelpunt scoorde dat Essevee een onverhoopt punt opleverde bij het bezoek aan Club Brugge. Een kennismaking.
Om met Oleksandr Drambaiev te converseren, is de hulp van een tolk nodig. Die rol neemt zijn vriendin Alexandra sinds hun komst naar Waregem op zich. Oleksandr, zeg maar Sacha, volgt taallessen op de club en wil zo snel mogelijk vlot Engels kunnen praten met zijn ploegmaats.
“Ik tracht hem zelf ook wat woordjes bij te brengen om de integratie hier te bevorderen en moet hem altijd afremmen”, lacht Alexandra. Ook naast het veld is Drambaiev een gedreven mannetje, zo blijkt. Het jonge koppel voelt zich naar omstandigheden goed in West-Vlaanderen, ver weg van de oorlogsgruwel in hun vaderland.
“Voor mij is voetbal een uitlaatklep om de dagelijkse zorgen van me af te zetten”, zegt de linksachter. “Want je staat er mee op en je gaat er mee slapen, en dat laatste lukt soms maar moeizaam.”
Oekraïense vlag
De families van Oleksandr en Alexandra wonen allebei in de buurt van Zaporijia, een stad in het Zuid-Oosten van het land aan de oevers van de Dniepr, waar een kerncentrale dezer dagen het toneel is van beschietingen.
“Onze ouders weigeren Oekraïne te verlaten, waardoor wij hier in voortdurende angst over hun lot leven”, klinkt het dof. “Via de sociale media staan we in contact met ons thuisfront, letterlijk. Het is moeilijk, ja. Maar ik ben fier op mijn vaderland, daarom ook drapeer ik bij het betreden van het veld altijd een Oekraïense vlag over mijn schouders.”
Ooit hoopt Oleksandr Drambaiev de kleuren van Oekraïne te mogen verdedigen in het nationale elftal. Via Zulte Waregem wil de U21-international naam maken in Europa.
“Ik ben voor een jaar verhuurd door Shaktar Donetsk, maar na de eerste twee maanden hier hoop ik echt dat het een langer verblijf zal worden”, verzekert Oleksandr. “Ik voelde me direct in de groep opgenomen, ook de coach houdt zich vaak individueel met mij bezig. Dat geeft me veel vertrouwen.”
Gemengde gevoelens
Van Zulte Waregem had hij nog nooit gehoord toen de club hem, na de stopzetting van de Oekraïense competitie in maart, vrij snel op het spoor kwam. Drambaiev werd vorig seizoen door Shakhtar uitgeleend aan Marioepol, waar hij een vaste stek afdwong.
“Ik trachtte ginds mijn landgenoten in het buitenland te volgen”, vertelt hij. “Zo wist ik dat Bogdan Mikhailychenko bij Anderlecht speelde en vroeger ook Ruslan Malinovskyi bij Racing Genk of Roman Bezus bij Gent. Meer wist ik van de Belgische competitie niet. Maar omdat het er heel fysiek aan toe gaat is het Belgische voetbal me eigenlijk op het lijf geschreven, leerde ik al snel. Met Antwerp en Club Brugge stond ik al tegen twee van de beste teams van dit land, komend weekend zal het ook tegen Genk weer een slijtageslag worden, vermoed ik. Best tof.”
Met zijn doelpunt in Brugge zette Drambaiev zichzelf alvast op de kaart.
“Ik werd van de ene emotie in de andere geslingerd na die goal”, bekent hij. “Je denkt onmiddellijk aan je familie en vrienden, en toch haalt de blijdschap om je eigen succes heel even de bovenhand. Maar ik verliet het veld met mixed feelings, want ik had zelfs het gevoel dat we die wedstrijd hadden kunnen winnen. In elk geval vind ik dat wij best een aardige ploeg hebben. Of ik al een bijnaam kreeg van mijn ploegmaats? Geen idee eigenlijk. Ze vinden me een beetje gek, maar in de goeie zin van het woord, heb ik al horen waaien.”
